Bij Progwereld hebben wij de wijsheid niet in pacht. Het zal menigeen vast verbazen, maar na bijna tien jaar moet dit hoge woord er maar eens uit. Zo, pffff, héhé, dat lucht op… Ook wij gluren wel eens over de schutting van ons progressieve tuintje in het perceel van de buren. Daar hebben wij geen enkel probleem mee omdat wij weten dat de buren ons ook in het oog houden, zonder dat wij overigens naar elkaar roepen dat het gras er groener is.
Ondergetekende is zo’n recensent die er gewoon voor uitkomt de buren in het oog te houden. En laat hij daar in het tuintje van zijn overbuurman nu een fraai plantje ontdekt hebben, wat bij nadere verkenning Randone blijkt te heten. Na enig spitwerk in de encyclopedie voor mensen met groene vingers blijken de zaadjes voor dit fraaie plantje te zijn gekweekt door ene Nicola Randone, nota bene een Italiaans grafisch ontwerper. Deze Nicola Randone blijkt al geruime tijd bezig te zijn om in zijn achtertuin in Catania iets moois te kweken. Al experimenterend wist hij vanaf 2002 een viertal fraaie plantjes te kweken die het best wortel bleken te schieten in tuintjes die vol stonden met een ander meer populair klinkend ras. Zijn laatste kweek “Hybla Act 1” strekte zijn wortels echter uit naar het perk waar progressieve zaden waren geplant.
Op ons beleefde verzoek wat van zijn nieuwste zaden te sturen werd door Randone gelijk positief gereageerd. Wat heet! Zijn nieuwste product “Linea Di Confine” bleek verpakt te zijn in een paar centimeters dik boekwerk met daarin het complete verhaal over het ontstaan van zijn nieuwste creatie, inclusief fraaie afbeeldingen (het deed me ook weer even denken aan “Not As Good As The Book” van The Tangent). Er was een aparte verpakking aan toegevoegd waarin zich al zijn eerdere kweken bevonden. Je kunt dus wel raden hoe het balkon van ondergetekende er nu uitziet.
Wanneer we nog even teruggaan in de tijd leren we dat de carrière van Randone feitelijk in een stroomversnelling kwam na het uitbrengen van zijn debuutalbum “Morte Di Un Amore”. Dit album kwam onder de aandacht van Beppe Crovella, producer en toetsenist van de groep Arti E Mestieri. Via Crovella kon Randone meedoen aan het muzikale project “Kalevala” van het Finse Colossus, waarvoor hij het nummer Runoaanleverde. Het gaf hem naamsbekendheid die zich uitstrekte tot ver buiten de Italiaanse grenzen. Door deze aandacht en het uitbrengen van de 45 minuten durende suite “Nuvole Di Ieri” besloot hij om definitief de groep Randone te formeren.
Eigenlijk zet S.I.B. (Prologo) al gelijk de juiste toon voor het album dat ik hier bespreek. Het is een atmosferisch en lekker symfonisch klinkende instrumentaal nummer. Nicola Randone blijkt in het verdere verloop van deze cd ook nog eens over een prettig stemgeluid te beschikken. Hiermee weet hij gevoel en emotie in de soms licht theatrale nummers te leggen. Maar is dat niet een van de eigenschappen van Italiaanse muziek? Luister maar naar Differenze met een catchy refrein. Gevoel voor dramatiek wordt neergelegd door de stem van Martin Luther King, die op het einde van dit nummer nog een rol speelt. Misschien niet erg origineel, maar in dit geval wel functioneel.
Er wordt op het hele album gebruik gemaakt van een afwisselend scala aan toetseninstrumenten. Zo horen we Mellotron in Primo Dell’anno,Preghiera Di Un Re en La Caduta Della Mia Stella. Gevarieerd gebruik van piano speelt een rol in La Cella Degli Amori Estinti (met een intro dat sterk doet denken aan muziek uit “Once Upon A Time In The West”), Buona Notte (inclusief het geluid van een speeldoosje) en Preghiera Di Un Re. Orgelspel waaronder Hammond valt onder meer te beluisteren op Ritorno en het gevoelige 22 Aprile (waarin ook Mellotron en piano voorkomt).Een speciale vermelding verdient het gelikt klinkende titelnummer Linea Di Confine, waarin op het eind de van emotie doordrenkte stem van Randone te horen valt. Het is een meeslepend nummer dat gelijk staat aan een kleurig tulpenveld waar je geen genoeg van kunt krijgen en je keer op keer wilt beleven.
Word ik doorgaans wat onrustig bij een cd met een speelduur van bijna 80 minuten, “Linea Di Confine” heeft mij geen minuut verveeld. Hiervoor is de variatie in de lekker klinkende muziek en de opbouw van dit album verantwoordelijk. Liefhebbers van Marillion, IQ en Genesismaar ook die van toetsen georiënteerde poprock kan ik deze schijf zeer warm aanbevelen. Ik ga mijn plantengieter nog maar eens pakken.
Hans Ravensbergen